Jak przeżyć rozstanie? – dziennik.
Z tego artykułu dowiesz się:

Jak dzień po dniu może wyglądać czas po zerwaniu?
Jakie emocje pojawiają się w osobie porzuconej?
Co zrobić, aby zmniejszyć ból po stracie?
Jak zacząć żyć bez niego?

---

Lubię czytać fora internetowe, gdzie kobiety dzielą się swoimi przeżyciami i radami. Często pomaga mi to poradzić sobie z trudnymi emocjami i decyzjami. Czytałam je, kiedy nie miałam chłopaka i bałam się, że coś jest ze mną nie tak. Czytałam je, kiedy miałam chwile zwątpienia w swój związek i czytałam je teraz – po zerwaniu.

Ten wpis jest opisem mojej drogi po rozstaniu. Zapiszę tu wszystkie moje czyny, błędy, myśli. Sama szukałam podobnych wpisów w internecie w najtrudniejszych chwilach, tuż po rozstaniu i jeszcze cały miesiąc po nim. Niestety nie znalazłam żadnego tekstu opisującego dzień po dniu, myśl po myśli, wszystkich uczuć osoby po rozstaniu.

Nic dziwnego to trudny temat i niewiele osób chce do niego wracać. Zostawiam to dla wszystkich, którzy:

• nie chcą czuć się samotni
• chcą uwierzyć, że będzie lepiej
• chcą czuć, że ktoś przeżywa to samo co oni
• nie chcą popełniać tych samych błędów co ja
• chcą otrzymać wsparcie

Dzień pierwszy – Właśnie zerwałam czuję się fatalnie.

Dowiedziałam się niespodziewanie. Byliśmy na wyjeździe we dwoje. To był dzień powrotu do domu.
Moje plany, by przed wyjazdem jeszcze pójść na spacer i ciastko z ukochanym, poszły w cholerę. Nie mogłam przestać płakać przed sześć godzin. Sześć godzin przebywaliśmy w tym samym pomieszczeniu, czekając na pociągi do domu. Ja do Warszawy, on do Poznania.

Płakałam i sprzątałam przed wyjazdem. On siedział przygnębiony i się nie odzywał.

To było dziwne. Każde z nas przeżywało swoje emocje, a jednocześnie sprzątaliśmy, aby nie zostawić bałaganu. Mówiliśmy do siebie:
„Jeszcze podlej kwiatki. Odkurzę podłogę. Sprawdź, czy okna zamknięte. Spakowałeś się? Kto bierze pieczywo do domu?”

W końcu wybiła 13:00. Zamknęliśmy drzwi na klucz. Poszliśmy na dworzec. Jego pociąg był dwadzieścia minut później od mojego.
Odprowadził mnie na peron, sprawdził, czy bezpiecznie wsiadłam. Pożegnaliśmy się.

Przez dwie godziny drogi płakałam oparta głową o szybę i patrzyłam na zmieniający się krajobraz za oknem. Byłam niesamowicie wdzięczna, że nikt koło mnie nie siedział. Mam nadzieję, że także nikt mnie nie słyszał, gdy non stop pociągałam nosem i wycierałam łzy.

Dzień pierwszy – Zerwałam, nie wiem co się dzieje

O szesnastej wróciłam do domu wpółżywa.
Myślę, że jadąc komunikacją miejską do mieszkania wyglądałam jak zombie – zmęczona od płaczu, podróży, nic jeszcze dzisiaj nie jadłam.
Zamknęłam drzwi na klucz, odłożyłam walizkę, usiadłam na łóżku i zaczęłam głośno płakać bez ograniczania się. Nie pamiętam co się działo. Kiedy szesnasta zmieniła się w dziewiętnastą? Nie mam pojęcia, gdzie podziały się te trzy godziny mojego życia.

Tak się złożyło, że o dziewiętnastej tego dnia byłam umówiona na spotkanie z koleżanką.
Nie odwołałam spotkania, choć miałam ochotę. Chciałam wypróbować klasyczny schemat z filmów o rozstaniu:
„Bądź w towarzystwie – poczujesz się lepiej. Pij i jedz, co chcesz. To dupek. Nie był cię wart. Zapomnij o nim”.
Kupiłyśmy wino, słodycze, zamówiłyśmy pizzę.

Przez cały wieczór udało mi się zjeść mały kawałek pizzy. Ledwo mogłam ją przełknąć. Miałam ściśnięte gardło, ściśnięty żołądek, zerowe poczucie głodu. Mimo to pamiętałam, że muszę jeść. Wetknęłam go w siebie na siłę. Nieważne, że pizza. Byleby coś zjeść. Cokolwiek.

PODSUMOWANIE: Wieczór był całkiem miły. Koleżanka starała się odwracać moją uwagę od zerwania, ale szczerze żałowałam, że nie mam trochę przestrzeni dla siebie. Żałowałam, że nie mogę zamknąć się sama w pokoju i płakać, płakać, płakać. (Następnym razem wiem, że pozwolę sobie na to. Na przestrzeń, której potrzebuję.)

Noc była długa, męcząca, pełna płaczu. Ciągle się budziłam i zasypiałam. Byłam strasznie zmęczona.

Dzień drugi – Drugi dzień od zerwania, a nie jest wcale lepiej

Spałam może łącznie trzy godziny. Płakałam odkąd wstałam z łóżka. Cały dzień niekontrolowanie: wyłam, płakałam, krzyczałam.

Nosiło mnie cały czas. Miałam w sobie zdecydowanie za dużo emocji. Nie mogłam wytrzymać w miejscu, a co dopiero się na czymś skupić.
Co chwilę wychodziłam na spacer i wracałam. Wracałam, bo: zimno, skończyły mi się chusteczki, może wystarczy tego spaceru. Zdejmowałam buty, siadałam na łóżku. Za chwilę znów ubierałam się i wychodziłam, bo nie mogłam wytrzymać bez ruchu. Nie wystarczyło mi, że płakałam, że krzyczałam. To było za mało. W przerwie od spacerów chodziłam w kółko po pokoju, powtarzając do siebie: Ale jak to? Jak to możliwe?

Nie mogłam w to uwierzyć. Czułam jakby, to był jeden wielki żart. Cholerne Truman Show, gdzie cały świat zna scenariusz poza mną. Jakby ktoś nagle wyciął coś z mojego życia. Nie mogłam o niczym innym myśleć. Byłam niczym w transie. Nagle coś było, a teraz nie ma. Ja mam w to uwierzyć? Tak się da? Można mieć coś, a po chwili już nie?

Praca dzień po zerwaniu? Współczuję. Ja na szczęście miałam tylko jedną godzinę pracy zdalnej – korepetycji. Kiedy mikrofon był włączony, udawałam, że nic mi nie jest, że mam lekki katar. Kiedy wyciszałam mikrofon, zaczynałam płakać i błagłać, aby zajęcia w końcu się skończyły.

Schowałam wszystkie wspólne pamiątki. Misia planuję gdzieś oddać. Nie chcę go. Myślałam, że będzie tylko rzeczą, zwykłym pluszakiem, ale jednak gdzieś w głębi czuję, że jest z nim jakoś związany.

Popołudniem poczułam się tak beznadziejnie, że bałam się zostać sama w domu, aby nie zrobić czegoś głupiego.

O 15:00 wysyłam do mamy wiadomość: 

Dzień drugi – Zerwanie, nie chcę być sama

Wieczorem przemyślanie zdzwoniłam się z już ex chłopakiem.
Kiedy ze mną zrywał, nie myślałam racjonalnie. Ja nawet nie odpowiedziałam na to, co mi zakomunikował.

Chciałam mieć możliwość:

• powiedzieć swoje ostatnie słowa
• podsumować naszą relację
• potwierdzić to co się stało – Czy to już pewne? Czy nic się nie da zrobić? To twoja ostateczna decyzja?
• wymyślić plan B

Ostatecznie jego decyzja została podtrzymana. Mimo to cieszę się, że to przeprowadziłam tę ostatnią rozmowę.
Miałam pewność, że to jest jego decyzja ostateczna i nic tego nie zmieni. Nie błagałam go o powrót, nie zrobiłam z siebie debilki,
za to wiedziałam, że to faktycznie koniec i mogę porzucić nadzieję.

Podziękowaliśmy sobie za wspólny czas i życzyliśmy powodzenia w życiu.

Na wieczór zjadłam kawałek pizzy. Wiedziałam, że powinnam jeść cokolwiek, choćby miał to być marny kawałek odgrzewanej pizzy.
Jadłam go godzinę, wpychając go prawie na siłe.

PODSUMOWANIE: Rozstanie jest świetnym sposobem na chudnięcie. Dwa dni, dwa kilo mniej.

Dzień trzeci – Już jest trochę lepiej

Przespałam w końcu całą noc. Uważam to za osiągnięcie.

Już nie płaczę cały czas. Tylko pół czasu… Powoli daję radę zajmować się drobnymi rzeczami. Nie jestem w stanie robić za wiele – tylko takie malutkie np. sprawdzenie poczty, odkurzenie pokoju. Większość czasu patrzę się nieprzytomnie w okno. Nie wiem czemu uspokaja mnie to.

Kolejny dzień spędziłam noc u rodziców. Na zmianę kursuję między nimi, a domem. Dobrze, że mam blisko…

Pozwalam sobie przeżyć trudne emocje na mój własny sposób. Jeżeli chcę płakać, to płaczę. Chcę kąpiel? Biorę kąpiel. Po pięciu minutach już nie chcę? Trudno. Wychodzę. Chcę leżeć godzinę na łóżku i gapić się w sufit? Proszę bardzo.

Mówię do siebie: Mam prawo odreagowywać tę trudną dla mnie sytuację. To dopiero dwa dni. I tak radzę sobie dobrze. Mam czas. Nie muszę się śpieszyć. – A potem przytulam się sama do siebie.

Dzień szósty – Zła czy smutna?

Dziś jestem zła, a nie smutna. Uważam, że to kretyn i że znajdę kogoś innego! Jestem piękna, mądra, zabawna, kreatywna! Mam dużo przyjaciół, plan na życie! Spełnię marzenia! Debil mnie niedocenił i tego pożałuje…

PIP PIP (dostaję powiadomienie na facebooku)

Popłakałam się…
Poszedł na film, na który chcieliśmy iść razem. Zajebiście…

Zaczęłam pisać w notesie:

• Spisałam listę jego wad. Miał ich zadziwiająco dużo.
• Czego brakowało mi w tej relacji?
• Czego w nim nie lubiłam?
• Jakie miał głupie zachowania?
• Co mnie w nim wkurzało?
• Napisałam też list w którym wyrzucam z siebie wszystkie myśli o NIM.
• Zapisałam jakie cechy powinien mieć mój idealny partner.

Czuję się dużo lepiej. Gdzieś w głębi czuję, że kiedyś (w odległej przyszłości) będzie dobrze.

Dzień dziesiąty – Halloween

W końcu wyszłam na imprezę. Mamy właśnie Helloween.
Dużo ludzi, kostiumy, muzyka, picie. Było super: tańczyłam, rozmawiałam z nowymi ludźmi, bawiłam się. Byłam tu i teraz.

W założeniu miałam nocować u znajomych, aby nie wracać w środku nocy z buta do domu. Jednakże kiedy imprezy się kończą, to pary powoli zaczynają się do siebie coraz bardziej kleić: tańczą ze sobą, przytulają się, całują… . Było mi najzwyczajniej w świecie przykro.
Wolałam iść do domu, niż na to patrzeć. Także wracałam o drugiej w nocy sama, na piechotę, przez miasto. (Przyznaję trochę się bałam.)

Kiedy dotarłam do domu uznałam, że jestem z siebie dumna. Dałam radę wrócić sama. Od ostatnich dwóch lat prawie zawsze byłam odporowadzana wieczorami przez niego. Dzisiaj wróciłam sama. Dałam radę. Jeżeli poradziłam sobie z tym, to dam sobię radę i z resztą.

PODSUMOWANIE: Kupię sobie gaz pieprzowy. Chcę czuć się bezpiecznie, nawet gdy koło mnie nikogo nie ma. Chcę być bardziej samowystarczalna.

Dzień jedenasty – Ostatnio jest gorzej

Ostatnio było gorzej. Częściej płaczę wieczorami. Czuję się samotna i leniwa. Moje rozstanie nałożyło się na przeziębienie. Siedzię sama w domu. Nie widzę się z nikim. Ze zdenerwowania zapisałam się na zajęcia sportowe – wspinaczka.

Czuję, że mam jakiś cel, do którego mogę dążyć.

Dzień czternasty – Dwa tygodnie później, a ty do mnie piszesz?

Minęły dokładnie dwa tygodnie. Był wieczór, czułam się dobrze, czytałam książkę, cieszyłam się swoim towarzystwem.
Kiedy ON postanowił do mnie napisać. Byłam szczerze zdziwiona. Nie czekałam na to. Było mi całkiem dobrze samej ze sobą.

Wymieniliśmy ze sobą dosłownie zaledwie kilka zdań. Jak się potem okazało o kilka zdań za dużo.

Z jednej strony chciałam wiedzieć, jak się czuje. Ludzka ciekawość. (Nawet ucieszyło mnie, że nie najlepiej 😈)
Ale przez te małą, malutką rozmowę wszystko do mnie wróciło. Z czasem widzę, że po tym krótkim kontakcie, musiałam całą moją walkę z emocjami zaczynać zupełnie na nowo. Kurwa. Na nowo! Dwa tygodnie w ****.

PODSUMOWANIE: Jestem dumna, że tak szybko urwałam pisanie i powiedziałam, że to zdecydowanie za wcześnie na jakikolwiek kontakt.

Dzień piętnasty – Znów jest gorzej

Ta krótka rozmowa wszystko pogorszyła. Cieszę się, że dowiedziałam się co u niego i jak się czuję, ale znów wróciła nadzieja.

Chcę do niego napisać, zadzwonić. Chcę, żeby powiedział, że rozstanie było błędem. Żeby powiedział, że tęskni i że chce spróbować raz jeszcze. Wymyślałam różne scenariusze. Jak napisać i co napisać. Co gorsza myślę, jak to zrobić, żeby nikt się nie dowiedział, że chcę do niego napisać. Mała paranoja, nie? Wiem, że nie powinnam i to ukrywam przed innymi.

Wszystkie skarby świata dla mojej mamy, która wybiła mi te myśli z głowy. Prawdopodobnie byłby to cholernie duży błąd. Nie tylko, że być może wróciłabym do niego. Ja jestem pewna, że on nawet nie chciałby cofać swojej decyzji o rozstaniu. Tylko bym się wygłupiła i zaczynała całą swoją rozpacz od nowa.

W weekend jadę na działkę. Będę mogła czymś zająć umysł. Trochę popracuję w ogrodzie – trzeba zagrabić liście.

OSTRZEŻENIE: Prawie chciałam zwalczyć samotność klinem i napisałam do kogoś na chacie. Ba ja nawet dałam się namówić na spotkanie. Na szczęście bardzo szybko je odwołałam. To był BARDZO zły pomysł. Nie znałam gościa, nie podobał mi się. Chciałam kogoś poznać i po prostu pogadać, a on zdecydowanie chciał czegoś więcej, niż tylko gadać… Uczcie się na moich błędach i błagam nie szukajcie przyjaciół na szybko 😉

Dzień dwudziesty drugi – Jest dobrze

Zapomniałam tu pisać. Jest dobrze!

• Mam tyle ludzi ile chciałam na mój kurs
• Chodzę na siłownię. Jest tam pewien przystojniak 😉
• Chodzę na uczelnię
• Pewnie dostanę nową pracę!

Świat przybrał trochę kolorów. Próbuję rzucić się w wir pracy.

Nie tęsknię za bardzo, a nawet jeśli czasem, to uważam, że dobrze się stało. Doszłam do wniosku, że prawdopodobnie sama bym z nim zerwała w przeciągu pół roku. Dodatkowo pewnie bym nie potrafiła; pewnie nie wiedziałabym jak. Może dobrze, że mnie w tym wyręczył?
Dobrze, że każde z nas poszło w swoją stronę. Odległość, różne wartości; żadnej dalszej wizji wspólnego życia.

To chyba po prostu koniec i początek zarazem. Życzę sobie i jemu szczęścia.

Dzień dwudziesty szósty

Od czasu do czasu boli mnie samotność i wspomnienia przeszłości. Jednakże ogólnie to jestem szczęśliwa.
Robię dużo ciekawych rzeczy, bawię się, rozwijam, a wokół tylu fajnych chłopaków.

Miesiąc pierwszy za mną, a dokładniej 35 dni!

Jest dobrze! Organizuje sobie różne zajęcia. Coraz lepiej się odżywiam, choć nadal nie mam za bardzo siły gotować.
Jeżeli chcę coś sobie kupić, to kupuję. Chcę się cieszyć życiem! Sprzątam, pracuję, rozwijam się i tworzę nowe projekty.
Kiedy czuję się nieatrakcyjna, to się maluję i wychodzę na miasto lub tańczę przed lustrem.

Czuję się dobrze. Akceptuję to co jest. Wiem czego oczekuję od przyszłych relacji z partnerem, a czego nie chcę.
(Z moimi nowymi wymaganiami to znalezienie kogoś zajmie mi milion lat.) A może nie? Może ktoś jest za rogiem?
Wierzę, że spotka mnie szczęście. Wierzę, że znajdzie się ktoś, kto mnie znów pokocha. Być może to będzie już ten jedyny?

Chodzę na siłownię – to moje nowe hobby. Czasem nie mogę się doczekać kolejnego treningu. Zaczęłam częściej wychodzić na wydarzenia kulturalne, częściej spędzam czas z rodziną. Planuję rzeczy: Chcę kupić kilka plakatów filmowych i trochę udekorować pokój. Szukam nowych rozrywek. Chyba znowu zacznę więcej grać w gry, oglądać kultowe filmy, czytać ksiażki, spotykać nowych ludzi.

Jest zupełnie inaczej, niż miesiąc temu. W porównaniu do pierwszych dwóch dni płaczu, dwóch kawałków pizzy, schudnięciu 2 kg. Niebo a ziemia. Wtedy zrobienie herbaty graniczyło dla mnie z cudem. Dziś planuję założenie firmy.

Nie wierzę w siebie sprzed miesiąca. Ta osoba jest mi teraz tak odległa. Tak nierealna.

Niestety muszę przyznać rację wszystkim co mówią: „Czas leczy rany”. Aktualnie jest super, ale czuję, że jeszcze trochę czasu mi się przyda.

 

„Czas leczy rany”

 

DODATKI:

• Na weekendowym spotkaniu znajomych on się pojawi, więc ja na wszelki wypadek zostanę w domu. Wolę jeszcze uważać. Nie czuję się dobrze z wizją nas spotykających się choćby przypadkowo. Na razie będę żyć udając, że go nie ma.
• Dużo dawałam upustu swoich emocji na papierze. W przyszłości to przeczytam i najpewniej będę się śmiać.
• Czuję pustkę. Brakuje mi kogoś do kogo mogę napisać o każdej porze i o wszystkim. Wysłać śmiesznego mema z kotem. Pokój jest większy – mam całą przestrzeń dla siebie. Wydaje mi się smutny. Dlatego postanowiałam go udekorować po mojemu. Samotne okno ozdobi karmnik dla ptaków. Żółtą ścianę lampki choinkowe, drugą plakaty. Idę naprzód!

38 dni

Rano jestem szczęśliwa. Widząc pary na ulicy myślę: Ja też tak będę szła pod rękę z ukochanym.
Wieczorem nie mogę przestać płakać. Myślę: Jestem beznadziejna i samotna. Nikt nie ma dla mnie czasu. Dlaczego jest znów tak trudno? Przecież było dobrze. Dobrze się czułam. Dlaczego znowu płaczę?

Widzę, że potrzebuję jeszcze czasu. Czuję, że nie jestem gotowa: ani na przypadkowe spotkanie z ex, ani na nowy związek czy randki.

W głębi siebie wiem, że kogoś znajdę. Jeszcze nie teraz. Potrzebuję czasu.
Płaczę z samotności, ale już nie za nim.

45 dni

Jest dobrze. Zrozumiałam, że nie tęsknię za nim, a za byciem dla kogoś ważnym.

Zobaczyłam tę relację z zewnątrz, z odległości. W końcu widzę wszystkie jego wady. Samych zalet miał zadziwiająco mało, jak na czas płakania za nim. Mam nadzieję, że będę coraz częściej tak myśleć i zostawię ten etap życia za sobą.
Zajmuję się sobą, rozpieszczam, samorealizuję.

Czas, który wcześniej zajmował ex, powoli zapełniłam innymi aktywnościami:

• obserwuję kwiatek, którego kupiłam niedawno. Sprawdzam jak codziennie rośnie. Czekam czy w końcu zakwitnie.
• dekoruję pusty pokój, myślę co zawsze chciałam mieć w domu.
• chodzę na wspinaczkę / siłownię,
• wychodzę ze znajomymi,
• planuję, chodzę do kina, próbuję nowych rzeczy.

Powoli zaczynam układać sobie życie na nowo.

47 dni

Kiedy kończy się nasz związek często trudno nam uwierzyć, że możemy jeszcze kogoś znaleźć. Nawet jeżeli jesteśmy otwarci na poznawanie nowych ludzi, to wydaje się nam, że jesteśmy jedynymi singlami na całym kontynencie. Rozglądamy się wkoło i widzimy, że wszyscy są poparowani, powodzi im się, są szczęśliwi. Jak znaleźć singla na tym świecie? Wszyscy fajni i wartościowi ludzie są już zajęci…

Po pierwsze, to ty jesteś właśnie wolna, a na pewno jesteś super osobą. Po drugie Twój eks, którego pewnie jeszcze uważasz za najlepszego na świecie stał się singlem. Tak naprawdę, to cały czas, na całym świecie pary rozchodzą się i schodzą.

Dzisiaj dowiedziałam się, że moi przyjaciele zakończyli swój związek. Uderzyło mnie to. Nagle jakaś mgła opadła. W końcu przestałam patrzeć tylko na czubek własnego nosa. Dostrzegłam fakt, że nie jestem jedyną na świecie osobą, która cierpi, która ma problemy miłosne. Zobaczyłam bliską mi osobę, która tak jak i ja została zraniona.

Pomyśl sobie o znajomym, który twoim zdaniem jest w bardzo dobrym związku. Który to jest jego związek? Drugi, trzeci, dziesiąty? Niektórzy zanim znaleźli miłość swojego życia byli w dwóch relacjach, a inni w dziesięciu. To znaczy, że jest możliwym zakochać się więcej, niż jeden raz. Jeżeli innym się udaje zakochać ponownie, to dlaczego nam nie?

Widzę, jak wiele już emocji przebyłam w przeciągu tych dwóch miesięcy, ile w swoim zyciu zmieniłam, ile się nauczyłam. Widzę, że idę na przód i jest coraz lepiej. Wierzę, że ktoś gdzieś na mnie czeka i że będę tak szczęśliwa, jak nigdy wcześniej.

PODSUMOWANIE: Póki nie stwierdzę, że jestem sama ze sobą w 100% szczęśliwa, nie będę nikogo szukać. Nie chcę tego robić i sobie i jemu.

Trzy miesiące później – HAPPY END ❤

Poznałam kogoś. Mega fajnie nam się rozmawia i dobrze się z nim czuję. ❤

Na koniec dorzucam też pozostałe rzeczy, które pomagały mi podczas tego trudnego okresu:

• Rozmowy z przyjacielem
  Jestem wdzięczna, że mnie słuchał i wspierał. Przez pierwsze tygodnie przypominał o tym, abym jadła i się ruszała. <3
• Komedie romantyczne / Piosenki o miłości
  Niesamowicie pomagały mi się zrelaksować, odciąć od negatywnych myśli, dawały nadzieję na lepsze jutro. Bridget Jones do boju!
• Wyobrażanie sobie nowej miłości / partnera – miło się zasypia, będąc pewną, że on gdzieś tam jest.
• Nie wiem ile to potrwa, więc będę robić co mi się podoba
  Nie wiadomo czy nowa miłość przyjdzie za miesiąc czy za trzy lata. Wykorzystajmy ten czas, aby się samorealizować i dobrze bawić. Bądźmy szczęśliwe same za sobą i swoim życiem.
• Kobiece fora – Uwielbiam. Wsparcie i historie innych kobiet.

Każde rozstanie to mocne nadszarpnięcie naszej pewności siebie.
Ktoś nas nie chciał. – Czy to znaczy, że jesteśmy niewystarczające? Powinnyśmy się zmienić?

Droga po rozstaniu jest zwykle długa i wyboista, ale nie bez znaczenia. Potrzebujemy czasu nie tylko, aby zapomnieć i się wyleczyć. Potrzebujemy chwili, aby ponownie odnaleźć swoją indywidualność. Musimy ponownie nauczyć się żyć w zgodzie ze sobą, z naszymi wartościami. Zauważyć jakie zmiany w nas zaszły w przeciągu związku. Zmieniłam się na lepsze czy gorsze? Zostawić przeszłość za sobą, docenić samotność i samowystarczalność. Pokochać siebie teraz, aby móc pokochać kogoś w przyszłości.

Zapraszam Cię do piosenki Seleny Gomez, która mocno mnie podbudowała w okresie niepewności. – „I’m just beautiful me”
Tekst piosenki po polsku 🙂 <—-