Związek to wielka sztuka kompromisów. I kto był w zdrowym związku wie to doskonale. Nierzadko trzeba wypracowywać wspólnie rozwiązania, które zaspokoją potrzeby zarówno partnera, jak i nasze. Jednak jak to robić?
- Czy da się sprawić, aby w związku każda ze stron była zadowolona?
- Może warto się kłócić, aby mieć trochę więcej?
- Co jeśli nie wypracujemy kompromisów?
Ja zawsze przed czasem, a mój chłopak nigdy na czas.
Żeby przystępniej odpowiedzieć na powyższe pytania, będę operować na przykładzie z mojego własnego związku.
Szybki skrót: Jestem osobą, dla której czas jest bardzo ważny. Do szkoły i pracy spóźniłam się może 4-5 razy w życiu. Szybciej spotkasz mnie 10 minut przed czasem – marznącą pod drzwiami, niż 5 minut po czasie.
Mój chłopak ma odwrotnie. Dla niego godzina 15:00, to nie czas, kiedy ma się ze mną spotkać, a czas, o której najpewniej wyjdzie z domu. Dla niego czas to pojęcie względne, więc tylko względnie rozumie, o co się wściekam, kiedy na spotkanie przybywa kwadrans po umówionym czasie.
Jak wypracować kompromis?
To wydaje się być dość łatwe, prawda? W końcu kompromis to spotkanie się z wymaganiami obu stron w pół drogi. Jednak zwykle to nie jest takie proste. Kiedy idziecie na kompromis znaczy, że trzeba coś od siebie dać, albo z czegoś zrezygnować.
W naszym przypadku kompromis polega na tym, że ja: wychodzę 10 minut później, niż zwykle, a on 10 minut wcześniej.
Jednak przyznam, że nie było to dla mnie przyjemne. (Szczególnie na początku.) Kiedy musiałam nauczyć się, specjalnie dla niego, wychodzić po „czasie”. Na szczęście już się przyzwyczaiłam, ale zajęło mi to dobre kilka miesięcy.
Co jeśli postawiłabym na swoim?
Co by się stało, gdybym postawiła jednak na swoim i kazała mu się dostosować do mnie?
Przychodzić na czas lub nawet przed czasem, abym nie musiała na niego czekać?
Prawdopodobnie nie byłby tym zachwycony. Wymaganie, aby był na czas, jeszcze zapewne by przeszło, ale kazanie mu być przed wyznaczonym czasem? Aby zobrazować ten abstrakt:
Ja mówię: „Spotkanie o 15:00”.
A potem się wkurzam, że nie przyszedł o 14:50.
Tu nie ma nawet logiki.
Dodatkowo on już wcześniej nie potrafił być na czas. Nie pytajcie mnie jak on to robi nie wiem, ale rozumiem, że są tacy ludzie, którzy po prostu nie umieją i już. Zapewne macie choć jednego takiego znajomego, który zawsze nieważne jakby się starał spóźnia się wszędzie.
Najwyraźniej trzeba to zaakceptować, ale nie w 100%! Bo co? Ja mam się dostosować do niego?
Mam wychodzić później, choć tego nie lubię? Może powinnam czekać w mrozie, deszczu upale, aż on się łaskawie pojawi? To nie na moje nerwy.
To może olejmy kompromis?
Spoko. Umawiamy się na 15:00. Ja przychodzę 14:50, on 15:15. Ja jestem wkurzona, że on się spóźnił, a on jest wkurzony, że na niego krzyczę. I co nam to daje?
Zamiast randki mamy dwie wkurzone osoby, które nawet nie mają ochoty już ze sobą rozmawiać. Może od razu rozejdźmy się do domu? W końcu to lepsze od przebywania w takiej atmosferze. W takim razie, po co w ogóle wychodzić?
Powtórzmy sytuację kilka razy i dojdziemy do takiego momentu, kiedy chcąc z nim gdzieś wyjść będę myśleć:
„Po co? Znów się spóźni, ja się wkurzę. Szkoda nerwów”. – I odpuszczę.
Potem odpuści on i nie będziemy się już więcej spotykać.
Naturalnie to nie jest jedyna możliwość przy niewypracowaniu żadnego kompromisu, ale szczerze mówiąc jest całkiem spora szansa, że tak by było. Powiedziałabym, że więcej niż 50%.
Czy kompromisy są istotne?
Tak! Dzięki dobrej komunikacji i wspólnych ustępstwach jesteśmy w stanie pokonać wiele trudności w związku. Szczera rozmowa i wspólne poszukiwanie rozwiązania problemu, mogą was dodatkowo do siebie zbliżyć i sprawić, że na powrót poczujecie, że możecie się wzajemnie zrozumieć.
